Kamienica Polska - genealogia wybranych rodów

"Zofia Grzelczyk urodziła się 6 września 1930 r. w Skarżysku Kamiennej, gdzie pracował jej ojciec inżynier chemik.
Od 1940 r. mieszkała z rodzicami w Warszawie. Ukończyła Politechnikę Warszawską, uzyskując dyplom inżyniera chemika.
W 1954 r. podjęła pracę w Instytucie Chemii Przemysłowej im. prof. Ignacego Mościckiego. W tej instytucji przepracowała 32 lata, ostatnio na stanowisku adiunkta naukowo-badawczego. Była członkiem NSZZ „Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczyła w Mszach św. za Ojczyznę odprawianych przez ks. Jerzego Popiełuszkę w parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. Jego wspaniałe homilie zachęciły ją do regularnego uczęszczania do tego kościoła. Opowiadała mi, że obecność w tej wspólnocie modlitewnej przynosi jej ukojenie serca. Łatwiej było wtedy znosić upokorzenia spowodowane wprowadzeniem stanu wojennego. Uważała, że na tych Mszach św. jeszcze bardziej zbliża się do Boga. Bardzo przeżyła męczeńską śmierć ks. Jerzego. Była obecna w kościele, gdy ogłoszono, że wydobyto go z Zalewu Wiślanego. Powtarzała wielokrotnie, że ten kapłan męczennik oddał życie za nas wszystkich, że zawdzięcza mu tak wiele. Kiedy dowiedziała się, że istnieje Kościelna Służba Informacyjna czuwająca przy grobie ks. Jerzego, bezpośrednio po przejściu na emeryturę, 1 października 1985 r., poprosiła o przyjęcie do zespołu.
Od tej chwili Zosia z całym zaangażowaniem poświęciła się pracy przy grobie ks. Jerzego. Obsługiwała pielgrzymów, zbierała materiały dotyczące męczennika, współredagowała biuletyn „Bóg i Ojczyzna" wydawany przez kościół św. Stanisława Kostki. Jest współautorem albumu pt. „Jestem gotowy na wszystko" i książki „Ofiara spełniona", przygotowanych przez Wydawnictwo Sióstr Loretanek. Włożyła dużo pracy w tworzące się archiwum sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszki. Miała udział w gromadzeniu materiałów potrzebnych do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego ks. Jerzego. Dekretem kard. Józefa Glempa, Prymasa Polski, została powołana na notariusza tego procesu, który na szczeblu diecezjalnym
rozpoczął się 8 lutego 1997 r. Do ostatniej chwili sprawa beatyfikacji była dla niej bardzo ważna, czekała na tę wielką uroczystość.
Mimo ciężkiej choroby miała nadzieję, że będzie mogła w niej uczestniczyć. Nie doczekała...
Ciężko rozstać się z osobą, z którą pozostawałam w bardzo bliskich relacjach. Przez 24 lata służyłyśmy wspólnie wielkiej sprawie. Mam nadzieję, że Bóg przyjmie Zosię w swoje ramiona, gdyż nie poszła do Niego z pustymi rękami. Była osobą uczciwą, szlachetną, cechowała ją wielka bezinteresowność i pogoda ducha...
Została odznaczona Prymasowskim Orderem „Wyróżniającemu się w służbie dla Kościoła i Narodu".
Ze smutkiem, ale i z wielką nadzieją na Niebo dla niej żegnam naszą kochaną Zosię z całym zespołem Kościelnej Służby Informacyjnej.
Mam nadzieję, że Bóg przyjmie Zosię w swoje ramiona, gdyż nie poszła do Niego z pustymi rękami
Katarzyna Soborak"